Gleðifréttir

Þetta er til marks um ákveðin straumhvörf í íslenskum iðnaði.  Það var kominn tími til að horfa í fleiri áttir en til álvera, á Íslandi.  Það gleður mig að innan Landsvirkjunar sé fólk sem þorir að taka af skarið og horfa fram á veginn.

Ég efast ekkert um að risarnir í áliðnaðinum séu tilbúnir að bera í víurnar fyrir þá sem hafa með þessar ákvarðanir að gera, kannski gera risarnir í netheimum það líka,  en vonandi er þessi ákvörðun tekin á skynsemisgrundvelli og til hagsældar fyrir okkur Íslendinga.

Það er samt ákveðin ástæða til að hafa áhyggjur af eignarhaldi í orkuiðnaði Íslendinga.  Það var í mínum huga til marks um hugrekki unga fólksins í Sjálfstæðisflokknum í Reykjavík að horfið var af þeirri braut sem sameining GGE og REI var.  Það má svosem deila um tímasetningu athugasemda þeirra og aðferðirnar sem notaðar voru til þess en það er fagnaðarefni í mínum huga að ekki varð úr þeirri sameiningu á þeim forsendum sem þar lágu á borðinu. 

Eins mikið og ég trúi á einkaframtakið og frjálsa samninga á frjálsum markaði þá hef ég ekki trú á þeirri aðferð á ákveðnum sviðum.  Mér finnst hafa komið í ljós æ ofan í æ á undanförnum árum að það eru ákveðnir hlutir sem ríkið VERÐUR að sjá um.  Þar á meðal eru grunnnet símans og grunnnet orkuflutninga.

Ég hef ekki á móti því að það sé virkjað skynsamlega og var ég til að mynda ekki á móti Kárahnjúkavirkjun og myndi ekki vera á móti virkjun í Ölfusi.  Ég var hins vegar á móti stækkun álversins í Straumsvík og myndi vera á móti allri frekari uppbyggingu álvera á Íslandi.  Mér finnst nóg komið.

Landsvirkjun vill selja raforku til netþjónabúa en ekki nýrra álvera