íslenskir karlmenn

Ég get ekki stillt mig um að blogga aðeins um handboltann.  Það er yndislegt að fylgjast með "strákunum okkar" vera hyllta í Reykjavík við komuna heim eftir silfuverðlaun á Ólympíuleikunum.

Ég er ekki frá því að íslenska þjóðin sé að læra dálítið af þessu ævintýri.  Stór íþróttamót eins og ólympíuleikar gegna ýmsum hlutverkum og eitt af þeim er að efla samstöðu innan þjóða sem sameinast um að styðja sitt íþróttafólk til þátttöku og vonandi árangurs í sínum greinum.

Íslendingar eiga það til að vera svolítið fínir með sig og stoltir og tilfinningar berum við helst ekki á torg.  Það hefur einhvern veginn aldrei verið kúl á Íslandi að vera mikið að opinbera gleðir sínar og sorgir.

Nú eru margir sem gagnrýna Þorgerði fyrir að bruðla með peninga og keppa við forsetafrúnna um athygli.  Eflaust á eftir að býsnast dálítið yfir kostnaðinum við móttökuhátíðina.  Ég er fegin að íþróttamálaráðherra tekur þetta ekki nærri sér og heldur ótrauð áfram að styðja strákana.  Mér finnst hún hafa staðið sig vel í að styðja strákana af heilum hug og frá hjartanu og maður sér hvað hún gleðst innilega. 

Ólafur Stefánsson er mitt uppáhald og er ég líklega ekki ein um þá skoðun.  Að öðrum ólöstuðum finnst mér hann vera hjartað í liðinu og uppspretta árangurs liðsins kemur greinilega að stórum hluta frá honum.   

Hann hefur sýnt fram á það að íslenskir karlmenn geta grátið, faðmast, glaðst og verið vonsviknir á sama tíma og þeir eru sterkir sigurvegarar.  Þegar hann segir að Íslendingar eigi að keppast við sjálfa sig frekar en við hverja aðra, hittir hann í mark, eins og venjulega.  Mér finnst þetta góð skilaboð frá landsliðsfyrirliðanum til þjóðarinnar á þessum degi.

Gott silfur er gulli betra.