kostir og gallar

Krafan árið 2009 er sú að allur almenningur fái að hafa meiri og raunverulegri áhrif á þá sem fara með stjórn samfélagsins.  Það er djúpstæð og skiljanleg óánægja í samfélaginu með það hvernig haldið hefur verið á málum.

Persónukjör er tilraun til þess að koma til móts við þessar óskir fólks.  Þessi leið er ein af mörgum sem hægt er að fara og vissulega áhugaverð.  Fólk verður að átta sig á því að hið fullkomna lýðræði er ekki til.  Allar leiðir sem mönnum hafa látið sér detta í hug hafa kosti og galla.

Einn kosturinn við þessa aðferð er að dýnamíkin í prófkjörunum færist inn í kosningabaráttuna sem virkjar þá ansi marga sem annars hefðu setið heima.  Annar kostur er sá að einungis þeir og allir þeir sem ætla að kjósa viðkomandi lista fá tækifæri til að hafa áhrif á röð fulltrúanna.  Þriðji kosturinn er sá að allir frambjóðendurnir sitja við sama borðið, bæði í málefnavinnu (sem getur líka verið galli) sem og í tengslum við að koma sér á framfæri. Mögulega þurfa flokkarnir að standa sig enn betur í að koma frambjóðendum sínum á framfæri með sameiginlegum prófkjörsvef, blaðaútgáfu og kynningarfundum.  Fjórði kosturinn gæti verið að þetta komi í veg fyrir að flokkarnir fari í sárum og klofnir í kosningabaráttu þar sem einhverjir fari skarðir frá borði, eins og gerist í prófkjörum.

Ókostirnir eru líka einhverjir t.d. eins og áður sagði varðandi málefnavinnuna.  Ég velti því fyrir mér hver á að hafa síðasta orðið varðandi stefnumótunina fari svo að menn séu ekki sammála.  Þar sem forystuendurnýjun er væntanleg er enginn leiðtogi í kosningabaráttunni. Líklegt er að flokksskrifstofan verði frekar tómleg þar sem frambjóðendurnir verða uppteknir við að koma sjálfum sér á framfæri og jafnvel í slag hver við annann.  Það er líka hægt að sjá fyrir sér vandræðaganginn við að ákveða hver eigi t.d. að mæta í sjónvarpsviðtöl fh. flokkana sem eru jú í kosningabaráttu.  Þá sé ég líka fyrir ákveðin vandræði fólgin í því að vilji menn spyrja um árangur flokksins sem hefur verið við stjórnvölin á síðasta kjörtímabili en fáir af þeim í framboði.  Þá er hætt við því að lítið verði um svör og ábyrgðin þar með takmörkuð.

Einhver hætta gæti verið á því í fyrsta umgang að fólk væri hrætt við að ógilda atkvæðaseðlana sína þar sem það áttaði sig ekki á því hvernig ætti að fylla þá út.  Það gæti orðið til þess að það yrðu ekki allir sem númeruðu við nöfnin á kjörseðlinum heldur krossuðu bara við listabókstaf.

 Að þessu öllu þarf að huga og því fyrr því betra.  Ég get sagt frá því að við í Sjálfstæðisflokknum í Hafnarfirði erum þegar farin að huga að því hvernig við sjáum fyrir okkur næsta vetur.  Persónukjör er töluverð breyting á því fyrirkomulagi sem stjórnmálamenn þekkja og hefur ýmsa vikla sem menn eru ekki farnir að hugsa sig í gegn um.

Vangaveltur Halldórs Halldórssonar um tilraunasveitarfélög finnst mér hljóma skynsamlega.  Á sumum stöðum gæti verið heppilegra að prufukeyra þetta en annarsstaðar.  En að blanda rafrænum kosningum við í hrærigrautinn finnst mér full langt gengið.  Ég hef ekki trú á því að menn muni vilja blanda þessu saman.

 

Sveitarstjórnarmenn vilja persónukjör