Yes we did

Í mínum huga er sögulegur dagur í veraldarsögunni í dag.  Barack Obama sver embættiseið sinn sem 44. forseti Bandaríkjanna.

 

Ég ætla að gerast svo djörf að binda vonir við hann.  Sagt er að áhrifin sem einstaklingurinn sem gegnir embættinu geti haft séu í raun ósköp lítil.   Ég man ekki nákvæmlega rökin fyrir því, hvort stjórnsýslan, hefðin eða þjóðarsálin séu svona föst í sínum skorðum eða hvað það er sem gerir þetta að verkum.

Kannski gerist það sjálfkrafa að menn verða lamaðir af ótta yfir allri ábyrgðinni sem þeir bera þegar þeir setjast í forsetastólinn sem verður til þess að embættismennirnir ráða í raun öllu.

Ég hreifst af Obama fyrir u.þ.b. einu og hálfu ári síðan og vonaðist til þess að honum tækist þetta.  Nú vona ég að hann standi við stóru orðin.  Það er ljóst að það eru gríðarlegar vonir bundnar við hann og það verður erfitt fyrir hann að standa undir þeim.

Þegar ég byrjaði að læra stjórnmálafræði átti ég erfitt með að trúa því að það væri til fólk sem hefði þá sýn á heiminn þar sem hagsmunir ráða öllum ákvörðunum.  Ég var svo vitlaust að halda að manngæska og vilji til þess að búa betri heim réði meiru.

Það er ákveðin hugmyndafræði sem kennd er við ákveðna klíku sem tengist G.W. Bush, enda varaforsetinn o.fl. af hans nánustu samstarfsmönnum  meðlimir í henni, sem tekur ákvarðanir byggðar á köldu hagsmunamati öllum stundum.  Þó það sé ekki fallegt að hlakka yfir óförum annarra þá verð ég að viðurkenna að ég brosti út í annað þegar ég sá þessa mynd.

Dick Cheney